Het ziekenhuis en de patient van Passe Catabois!
Blijf op de hoogte en volg Arjenne
14 November 2016 | Haïti, Passe Catabois
Bonswa! Kouman ou ye?
Hallo allemaal, mijn tweede reisverslag. Deze week ben ik begonnen met werken in het ziekenhuis. Het ziekenhuis is eigenlijk een medisch centrum, elke ochtend is er tot 12 uur spreekuur. Op di-wo-do middag wordt er geopereerd. Totaal werken er 7 mensen, een tropenarts, een net afgestudeerde arts (anios) die hier voor 2 jaar blijft, een verpleegkundige, en 4 Haitianen, zij zijn ondersteunend, ze schrijven mensen in en doen de medicijnen. Vroeger was het ziekenhuis 7 dagen per week, 24 uur per dag open. Door een gebrek aan geld en vrijwilligers en door de cultuur van Haitianen bleek dit niet werkbaar. De Nederlanders werken op basis van vrijwilligheid, zij hebben sponsors die wat bijdragen zodat ze hier kunnen leven en werken. Personeel kan niet betaald worden vanuit de stichting. Om 24/7 open te kunnen zijn moet iedereen al die tijd beschikbaar zijn om te werken. Dit is niet haalbaar. Daarnaast is het gebruikelijk dat familie mee komt om een patient te verzorgen wanneer hij opgenomen wordt. Thuis worden er mensen gemist, kinderen blijven alleen achter en inkomsten worden misgelopen doordat de patient en familie in het ziekenhuis verblijven en daardoor niet kunnen werken. Inkomsten zijn erg belangrijk om te kunnen (over)leven in Haiti. Daarom is er voor gekozen om in het weekend op afroep open te zijn en door de weeks na 17.00 ook. Na een operatie blijven alleen patienten op indicatie een nacht. Dit is voor het personeel/vrijwilligers van het ziekenhuis en de Haitianen werkbaar. Ik vind het ziekenhuis er goed uit zien, het is in vergelijking met een Nederlands ziekenhuis klein maar goed. Er is water en elektriciteit beschikbaar wat in een Haitiaans ziekenhuis niet vanzelfsprekend is. Ook zijn hier medicijnen die patienten bij een behandeling standaard toegediend krijgen. Het is zo dat als een patient in een Haitiaans ziekenhuis een medicijn nodig heeft, het medicijn eerst door familie bij de apotheek gekocht moet worden, ook in acute situaties. Dus als je een epileptisch insult krijgt moet familie eerst naar de apotheek om medicijnen te kopen, voor het toegediend wordt. Je snapt wat dit natuurlijk met de patientveiligheid doet. Vanwege de Nederlandse invloed doet dit ziekenhuis dat gelukkig anders. Op dit moment is het rustig in het ziekenhuis. Bijna elke dag valt er wat regen, wat in de eerste plaats goed is voor het drinkwater maar slecht is voor de wegen hier. Wegen overspoelen en mensen zijn bang dat ze niet thuis kunnen komen. Daarom blijven ze thuis en laten ze het ziekenhuisbezoek schieten. Op dit moment ben ik voornamelijk bezig met opruimen, medicijnen sorteren en kijk ik mee met het spreekuur.
De Haitiaan als patient is een bijzondere patient voor ons als Nederlander. Een kennisgebrek en cultuur speelt een grote rol. Zo kunnen vrouwen in Haiti 5 jaar zwanger zijn of 9 maanden met een normale buik. Ze komen serieus met dit verhaal naar het ziekenhuis. Ze hebben dan bijvoorbeeld 1 maand niet gemenstrueerd, mogelijk hebben ze daarna een miskraam gehad en menstrueren ze daarna weer gewoon maar dit wordt beschouwd als 'ongewenst bloedverlies tijdens de zwangerschap'. Soms door gebrek aan kennis, soms door de cultuur. Er is een groot kennis tekort onder de bevolking, er is weinig geld en een groot gedeelte van de kinderen kan hierdoor niet naar school. Het geld wat mensen hebben is er in de eerste plaats om te overleven, voor eten. Daarna pas kan het eventueel aan school besteed worden.
Verder speelt cultuur een rol. Vrouwen hebben bijvoorbeeld een (nieuwe) man aan wie ze kinderen moeten schenken. Het kunnen schenken van kinderen is bijna een voorwaarde voor een relatie, na het krijgen van een kind wordt er eventueel pas getrouwd. Vrouwen kunnen niet thuis komen met het verhaal dat ze niet zwanger zijn dus zeggen ze maar dat ze zwanger zijn, en blijven ze zeggen dat ze zwanger zijn. Toch heel wat anders in Nederland, met een verplichting tot school en een goed werkend zorgstelsel. Waar belasting al niet goed voor is ;).
Hallo allemaal, mijn tweede reisverslag. Deze week ben ik begonnen met werken in het ziekenhuis. Het ziekenhuis is eigenlijk een medisch centrum, elke ochtend is er tot 12 uur spreekuur. Op di-wo-do middag wordt er geopereerd. Totaal werken er 7 mensen, een tropenarts, een net afgestudeerde arts (anios) die hier voor 2 jaar blijft, een verpleegkundige, en 4 Haitianen, zij zijn ondersteunend, ze schrijven mensen in en doen de medicijnen. Vroeger was het ziekenhuis 7 dagen per week, 24 uur per dag open. Door een gebrek aan geld en vrijwilligers en door de cultuur van Haitianen bleek dit niet werkbaar. De Nederlanders werken op basis van vrijwilligheid, zij hebben sponsors die wat bijdragen zodat ze hier kunnen leven en werken. Personeel kan niet betaald worden vanuit de stichting. Om 24/7 open te kunnen zijn moet iedereen al die tijd beschikbaar zijn om te werken. Dit is niet haalbaar. Daarnaast is het gebruikelijk dat familie mee komt om een patient te verzorgen wanneer hij opgenomen wordt. Thuis worden er mensen gemist, kinderen blijven alleen achter en inkomsten worden misgelopen doordat de patient en familie in het ziekenhuis verblijven en daardoor niet kunnen werken. Inkomsten zijn erg belangrijk om te kunnen (over)leven in Haiti. Daarom is er voor gekozen om in het weekend op afroep open te zijn en door de weeks na 17.00 ook. Na een operatie blijven alleen patienten op indicatie een nacht. Dit is voor het personeel/vrijwilligers van het ziekenhuis en de Haitianen werkbaar. Ik vind het ziekenhuis er goed uit zien, het is in vergelijking met een Nederlands ziekenhuis klein maar goed. Er is water en elektriciteit beschikbaar wat in een Haitiaans ziekenhuis niet vanzelfsprekend is. Ook zijn hier medicijnen die patienten bij een behandeling standaard toegediend krijgen. Het is zo dat als een patient in een Haitiaans ziekenhuis een medicijn nodig heeft, het medicijn eerst door familie bij de apotheek gekocht moet worden, ook in acute situaties. Dus als je een epileptisch insult krijgt moet familie eerst naar de apotheek om medicijnen te kopen, voor het toegediend wordt. Je snapt wat dit natuurlijk met de patientveiligheid doet. Vanwege de Nederlandse invloed doet dit ziekenhuis dat gelukkig anders. Op dit moment is het rustig in het ziekenhuis. Bijna elke dag valt er wat regen, wat in de eerste plaats goed is voor het drinkwater maar slecht is voor de wegen hier. Wegen overspoelen en mensen zijn bang dat ze niet thuis kunnen komen. Daarom blijven ze thuis en laten ze het ziekenhuisbezoek schieten. Op dit moment ben ik voornamelijk bezig met opruimen, medicijnen sorteren en kijk ik mee met het spreekuur.
De Haitiaan als patient is een bijzondere patient voor ons als Nederlander. Een kennisgebrek en cultuur speelt een grote rol. Zo kunnen vrouwen in Haiti 5 jaar zwanger zijn of 9 maanden met een normale buik. Ze komen serieus met dit verhaal naar het ziekenhuis. Ze hebben dan bijvoorbeeld 1 maand niet gemenstrueerd, mogelijk hebben ze daarna een miskraam gehad en menstrueren ze daarna weer gewoon maar dit wordt beschouwd als 'ongewenst bloedverlies tijdens de zwangerschap'. Soms door gebrek aan kennis, soms door de cultuur. Er is een groot kennis tekort onder de bevolking, er is weinig geld en een groot gedeelte van de kinderen kan hierdoor niet naar school. Het geld wat mensen hebben is er in de eerste plaats om te overleven, voor eten. Daarna pas kan het eventueel aan school besteed worden.
Verder speelt cultuur een rol. Vrouwen hebben bijvoorbeeld een (nieuwe) man aan wie ze kinderen moeten schenken. Het kunnen schenken van kinderen is bijna een voorwaarde voor een relatie, na het krijgen van een kind wordt er eventueel pas getrouwd. Vrouwen kunnen niet thuis komen met het verhaal dat ze niet zwanger zijn dus zeggen ze maar dat ze zwanger zijn, en blijven ze zeggen dat ze zwanger zijn. Toch heel wat anders in Nederland, met een verplichting tot school en een goed werkend zorgstelsel. Waar belasting al niet goed voor is ;).
-
14 November 2016 - 19:59
Edwin:
Dan maar beter veel belasting inderdaad! -
14 November 2016 - 21:31
Pieta:
Alweer een mooi maar ook wel triest verhaal. -
14 November 2016 - 21:42
Annerieke Bogers:
Hoi Arjenne, wat een positiviteit straalt er vanaf jouw berichten tot nog toe. Inderdaad voel je je klein en nederig als je beseft dat er vele mensen zijn die zo arm zijn en eigenlijk niets of bijzonder weinig hebben. Wat hebben mensen in Nederland het dan goed eigenlijk en wat mogen we dan dankbaar zijn voor een land met goed werkende ziekenhuizen, zorg (ook al hebben we daar ook zorg over, maar hierbij vergeleken werkelijk in het niet vallend) en een prima infrastructuur. Het lijkt me inderdaad lastig als je over zulke wegen in zulke omstandigheden je weg moet zoeken. Fijn dat je tot nog toe prima bent opgevangen en hopelijk vind je daar vlug je draai in het ziekenhuis. Ik denk dat je dringend nodig bent voor van alles en dat snel duidelijk zal worden hoe je taken zullen zijn. Wat geweldig dat er mensen zijn zoals jij die zich het lot aantrekken van een volk dat keer op keer zulke rampen heeft ondergaan. Zo'n stichting heeft het ook niet gemakkelijk, wanneer ze louter en alleen op vrijwillige giften moeten teren. Dan reikt je wens niet verder dan te kunnen worden onderhouden en de gemeenschap te kunnen helpen, maar dat laatste valt niet mee als de nooidzakelijke krachten en hulpmiddelen nog niet toereikend zijn. Toch zijn het juist deze mensen, die veranderingen teweeg brengen en anderen hoop brengen, terwijl anderen het al lang opgegeven hebben. De echte die-hards dus, die ergens voor gaan staan. Ik hoop dat zo'n vechtersmentaliteit, geloof en hoop je nooit zullen verlaten en dat ook jij wonderen zult gaan meemaken. Want wij hebben een God van wonderen. Ook in Haiti. Benieuwd en vertrouwend op wat Hij gaat doen. Heel veel zegen op je werk. -
23 November 2016 - 04:58
Karin Witters:
Hoi Arjenne,
Wat een mooi verslag. Leuk om jou zo te kunnen volgen.
Hoe anders is het daar in het ziekenhuis!!
Hier kennen wij bezoekuren en vinden wij het wel eens lastig en druk als bezoek te lang blijft. Daar is bezoek onmisbaar in de verzorging in de meest ruime zin van het woord.
Wat een bijzondere ervaring voor jou om dit mee te kunnen en mogen maken.
En fijn dat je dit op deze manier deelt.
Ben benieuwd naar jouw volgende verhaal.
Succes en lieve groetjes,
Karin -
25 November 2016 - 18:37
Alies:
Mooi geschreven verhaal
Wat een totaal andere wereld
Misschien een cultuurschok als je weer terugbelt in NL!
Liefs A&A -
27 November 2016 - 08:25
Gerdine:
Leuk om je belevenissen te volgen. En wat een verschillen met ons landje... Vind je het niet heel moeilijk dat die verschillen zo groot zijn? Succes daar en liefs uit Baarn. Gerdine, Johan, Lydia en Ruben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
