De laatste week in Haiti

Na een hoop ervaringen, belevenissen en avonturen aan de andere kant van de wereld is dit mijn laatste dag in Haiti. Wat is dat snel gegaan. 5 kilo lichter en een hoop levenservaring rijker
begin ik volgende week samen met lobke een nieuw avontuur in Cuba.

Afgelopen dinsdag is Lobke na een lange reis aangekomen in Port de Paix. Daar heb ik haar met de motor opgehaald. Ik was blij om haar te zien, een bekende in het verre Haiti en veilig aangekomen. Reizen hier is toch even wat anders dan Spanje. Ik heb haar mijn leven van de afgelopen tijd laten zien, het dorp, het ziekenhuis, de lokale bevolking en het gastverblijf. Ook zijn we met de Russische Amerikanen mee gegaan om een binnenlandse medische kliniek te draaien, rijst uit te delen en kinderen te vermaken. Alweer een groot avontuur. Met een groep van ongeveer 30 jongeren zijn we naar een klein dorp gereden. Dit ging zoals gewoonlijk op de Haïtiaanse manier, 2 uur staand in een open truck, soms bukkend voor takken en bomen. De jongeren zongen russische liederen en hadden maar één doel voor ogen: zoveel mogelijk mensen helpen. Wat een energie straalde ze uit! Alles verliep vlot totdat de truck ineens stil stond. Een rivier was te diep om er door heen te rijden. Vastberaden om hun doel te bereiken besloot de groep de rivier lopend over te steken om het dorp te bereiken. Excuserend vertelden de meiden dit aan ons, maar natuurlijk vonden Lobke en ik dit geen probleem. Ons avontuur werd zo alleen maar mooier. Met grote zakken rijst bedrukt met de Amerikaanse vlag, waterkannen en koffers vol met medicijnen en andere benodigdheden staken we de rivier over. Het water kwam tot onze knieën maar niks weerhield de groep en ons. Nadat we de rivier gepasseerd waren kwamen we na 10 minuten lopen aan bij het dorp. Een grote groep mensen zat al te wachten en keek ons nieuwsgierig aan. We opende de kliniek en totaal hebben we die dag 200 mensen geholpen met medische zorg en hebben meer dan 100 kinderen een leuke dag gehad. Helaas hadden we te weinig rijst , de opkomst was groter dan verwacht. Na een zelfde avontuurlijke rit terug kwamen we laat en gebroken, maar met een voldaan gevoel, thuis. Zo gastvrij als de Amerikanen waren werden uitgenodigd om bij de hun te dineren, dit konden we natuurlijk niet afslaan. Een Amerikaans diner was toch wel lekker na 2 maanden Haitiaans eten. De volgende dag zijn we weer met de groep mee gegaan om de kliniek te draaien. Het was een unieke ervaring en een mooie afsluiting van mijn reis in Haiti.
Passe Catabois hebben we vandaag ook op Haitiaanse wijze afgesloten. Om 3.00 vannacht zou een motorchauffeur ons naar Port de Paix brengen zodat we om 5.00 de bus naar Port au Prince konden nemen. We hadden een uur speling, dat moest genoeg zijn. En wat we wel konden verwachten maar eigenlijk niet deden gebeurde, de motorchauffeur kwam niet opdagen. Via via hebben we midden in de nacht gelukkig nog een chauffeur kunnen regelen die ons weg kon brengen. 10 minuten voor tijd waren we aanwezig, gelukkig hadden we het gered. Op een andere manier in port au prince komen vandaag zou niet makkelijk worden. Maar zo Haitiaans als de eerste motorchauffeur was, was de buschauffeur ook. De bus kwam een half uur te laat en vertrok een uur later dan gepland. Echt verbaasd heeft het me allemaal niet, ik denk dat ik inmiddels Haiti bestendig ben geworden. Ik heb een kleine hoop dat dit in Cuba allemaal iets beter verloopt. Helemaal zeker ben ik daar niet van